Stefan Żeromski

Stefan Żeromski (1864-1925)

Wychował się w Ciekotach w Górach Świętokrzyskich. W roku 1873 dziewięcioletni Stefan trafił na rok do szkoły początkowej w Psarach. W 1874 roku rozpoczął naukę w Męskim Gimnazjum Rządowym w Kielcach. W 1889 roku zmuszony został porzucić studia z powodów finansowych i zaczął pracować, jako guwerner w domach ziemiańskich, między innymi w Łysowie i w Nałęczowie. Od roku 1889 jego utwory ukazywały się na łamach Tygodnika Powszechnego, Głosu, Nowej Reformy. W 1892 roku przebywał krótko w Zurychu, Wiedniu, Pradze i Krakowie. Jesienią tego roku ożenił się z Oktawią z Radziwiłłowiczów-Rodkiewiczową, którą poznał w Nałęczowie, po czym wyjechał z żoną i jej córeczką z pierwszego małżeństwa do Szwajcarii, gdzie objął posadę zastępcy bibliotekarza w Muzeum Narodowym Polskim w Rapperswilu. Tam powstawały m.in. Syzyfowe prace.  Swoje wspomnienia z tego okresu zawarł w listach kierowanych do Henryka Bukowskiego. W Szwajcarii zetknął się także m.in. z Gabrielem Narutowiczem i Edwardem Abramowskim. Po powrocie do kraju w roku 1897 pracował, jako pomocnik bibliotekarza w Bibliotece Ordynacji Zamojskiej w Warszawie. W 1899 roku Żeromskim urodził się syn Adam. W tym samym roku ukazali się Ludzie bezdomni. 22 października 1920 roku został członkiem Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwa. W niepodległej Polsce Żeromski zamieszkał w Warszawie, gdzie brał znaczący udział w życiu literackim. Zmarł 20 listopada 1925 roku.