Panie Dyrektorze, Eminencjo, Panie Wojewodo, Panie Ministrze, Panie Prezesie, Panie i Panowie, wszyscy mili przyjaciele kultury polskiej!

Miło nam tutaj przybyć i jak miło słuchać takich powitań, od serca i od ludzi bliskich nam ideowo i bliskich tym, co robili, bo wbrew pozorom kraj i emigracja tego samego pragnęła i to samo robiła. Tutaj w ukryciu, pod naciskiem; my za to mieliśmy swoje specyficzne problemy. Jak ogromnie ważne jest — żyjąc w diasporze, często czując się jako zagubiona mniejszość — jak ważne jest wiedzieć, że w tym dużym europejskim narodzie mamy sprzymierzeńców i ludzi, którzy są naszymi braćmi.

Dlatego nie był to przypadek, że pierwsze nasze spotkanie w kraju z natury rzeczy musiało być na Katolickim Uniwersytecie w Lublinie, z którym zawsze mieliśmy intensywne kontakty. Kiedy zaś przyszło zaproszenie Ossolineum, wszyscy bez wyjątku zgodzili się, że tu właśnie chcemy przyjechać i to nie dlatego, że lubimy turystykę, że lubimy sobie pojeździć, bo każdy z nas już po Polsce zaczął podróżować, ale dlatego że ta instytucja dla nas ma szczególne znaczenie, jest naszą bratnią instytucją:

• po pierwsze: przechowuje tak jak i my niesłychanie cenne zbiory,
• po drugie: są to zbiory uratowane z zawieruchy wojennej, rozbite częściowo, ale jakże pięknie chronione,
• po trzecie: dlatego że tu są ludzie, którzy kierują tą instytucją od 1989 roku i reprezentują postawy nie tylko nam bliskie, ale również tożsame.

Przyjeżdżamy więc do swoich przyjaciół i dlatego serdecznie dziękujemy, że Państwo dali też w swych słowach wyraz tej przyjaźni, że i Wy tak czujecie, jak myśmy czuli. Jak to dobrze być znowu w polskiej rodzinie.

Chciałbym w tej chwili, zanim przejdziemy do krótkich relacji o naszych instytucjach — bo to jest zasadniczy cel naszej Sesji — oddać głos Dyrektorowi A. Juzwence, ażeby tej sali, w której jesteśmy, nadał imię prof. Mieczysława Gębarowicza, wielkiego polskiego uczonego, ostatniego dyrektora Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie.